Blues Peer #33
Peer |
organisation: Blues Peer
|
© Rootsville 2017 |
reporters: Vanessa & Freddie |
|
Tweede dag van Blues Peer maar eerst en vooral spek met eieren bij Pol Kip alvorens naar de heilige weide af te zakken. Lang geleden dat we op vrijdagavond nog zoveel volk hebben kunnen zie op Peer en vandaag tappen ze hier zo goed als volledig uit het blues vaatje, us tegen de klok van 12 zien en horen we ook voor de eerste keer 'MC' Rik de Leeuw...
Vanaf vandaag wordt er op het kleine podium de interactie verzorgd door de mensen van 'Backyard Blues' en kunnen zij die hen geroepen voelen een potje komen meejammen. Jan Willem Wellinghof van 'the dOGS' is ook van de partij waarbij we nog vlug meegeven dat hij met zijn honden ook zal te horen zijn op de BBC finale te Overpelt op 21 oktober.
Van Bonnie Riatt tot Taj Mahal, Jon Cleary heeft als songwriter en gitarist/pianist menig top In 1989 breng hij zijn eerste album uit en heeft ondertussen dankzij zijn veelzijdigheid reeds 8 solo albums uit en heeft op maar liefst zevenennegentig albums samengewerkt met menig grote artiesten, van Louisiana Red tot The Jazz Crusaders. Jon staat ondertussen bekend als
Na Mike Zito zakken we nog eens terug af richting jam podium van Backyard Blues. Anna Lee en Walter hebben de koe bij de horens gevat en ditmaal komen zelfs meejammen Bruce James en Bella Black en daar se, ook nog de Jacky van de Night Time Heroes. Frontman en harper Karel hadden we blijkbaar al gemist. James opent hier met een niet onaardige versie van die andere James met 'I'd Rather Go Blind' waarna Belle komt aanzetten met een Texas shuffle.
Het mag gesteld worden als er één iemand als opvolger voor Lester Butler kan dienen is dit zonder meer de Nederlandse harper Big Pete. 'Higway Man' en 'Goin' To Church' dompelen de tent hier dadelijk in de sfeer van Lester Butler waarbij de solo's van Paul Size er boven uit komen te steken. Na een klijvende intro van 'The Kid' weet Big Pete hier met 'Time To Cry' zijn voorbeeld perfect in onze verbeelding op te roepen. Met deze 'Red Devils' passeert zowat hun volledige oeuvre hier in Peer en gaat de tijd zowat 'Automatic' aan ons voorbij. (Freddie)
Opgericht in 1969 zijn ze één van de weinige rockbands met onafgebroken dezelfde samenstelling gedurende 46 jaar. Hun blues sound veranderde wel wat over de jaren heel, maar ze bleven hun typische Texas style altijd trouw. Hun eerste albums reflecteerde hun sterke blues roots en de Texaanse humor van de band. Hun echte doorbraak kwam er met het nummer "La Grange", dat zijn inspiratie vond op de Chicken Ranch, een bordeel vlak bij de grens van de stad La Grange, Texas. Later introduceerden ze de synthesizer in hun muziek en gaven hun grungy blues groove sound een meer tijdsgebonden toets. Door al de jaren heen hebben ze de blues steeds diep in hun hart meegdragen, zo lieten ze uit een stuk hout van de hut van Muddy Waters een gitaar maken namen die mee op tour en zamelde geld in voor het Delta Blues Museum. morgen deel 3 van onze hoogmis van de blues...
|
more pics on  |
Na 22 jaar staat 
Met 'Comming Home' opent Barrelhouse deze zonnige zaterdag voor de blues fans die van de eerste tot de laatste noot willen genieten van dit festival. Een nieuwe cd voorstellen blijft altijd een beetje spannend, maar geen probleem voor Barrelhouse. 'I Wish I Could Pray', 'Don't Hold Your Breath' werd op luid applaus onthaald, ook de andere nummers, de gitaar rifs en de piano solo's van deze ervaren muziekanten kregen de blues goedkeuring van het publiek. Met een eigen versie van 'I Love The Life I Live, I Live The Life I Love' eren ze blues legende Muddy Waters. Met Barrelhouse aan kop zijn we met de blues train vertrokken. (Vanessa)
Na deze Nederlandse, toch wel straffe kost, is het tijd voor onze grootste rootsrocker ooit die we in België rijk zijn. 
Met de instrumentale opener 'El Condor Mata' is meteen de toon gezet wat deze rootsrockers zoal in huis hebben. Titeltrack 'Movin' Up' uit hun debuutplaat mag uiteraard ook niet ontbreken en daar zullen de laatkomers al onmiddellijk spijt van hebben. Met zwoele rumba klanken wordt 'Man Child' te tent in gestuurd waar daarna met 'Don't Ruin My High' en 'Come On Down' de party pas volledig is ingezet. Dat Walter Broes & The Mercenaries ook bij het grote blues publiek in de armen wordt gesloten is meer dan bekend en zo wordt hier met 'Break Up' nogmaals een statement geplaatst. WB he's back!!! (Freddie)
artiesten weten te bekoren. Zijn fascinatie voor de New Orleans sound werd meer en meer gevoed toen zijn oom terug keerde uit Amerika met een koffer vol 45 toeren plaatjes. Later kon hij als verver aan de slag in de uptown bar the Maple Leaf. Hier speelden grote piano legendes als Roosevelt Sykes en James Booker en werd zijn drang om dit ook te doen alleen maar groter. Op een avond kwam James Booker niet opdagen en kreeg Jon de kans om zijn kunnen te tonen. Hoewel hij gitarist was heeft hij zijn eerste stappen in de muziekwereld gezet als pianist. 
een van de beste pianospelers van New Olreans. Zijn nieuwste live plaat heet “Live @ Chickie Wah Wah”. We kunnen dan ook rekenen op een show gevuld met een authentieke New Orleans touch en zijn nieuw album als rode draad. 'When You Get Back', 'Jazz, funk, rhythm and blues and soul' zijn maar enkele van de geweldige songs van deze avond. 'Just Kissed My Baby' brengt ons naar de New Orleans funk en werd afgesloten met een echte beatbox. Met 'What Do You Want the Girl to Do' heeft Jon een emotionele band, hij zong dit lied op de begrafenis van zijn goede vriend Allen Tussaint, een nummer waarbij het publiek zowaar stil werd. De titeltrack van hun eerdere live album, het funky 'Go To The Mardy Gras' was het laatste nummer dat we kregen van deze fantastische piano virtuoos. (Vanessa)
Met de volgende 
Hier op 'Blues Peer' staat Mike Zito voor zijn tweede keer op het podium en dit met zijn band 'The Wheel' die naast hem ook nog bestaat uit zoon Zach Zito (guitar), Terry Dry (bass) en Math Johnson (drums). 'Keep Coming Baby' en 'Judgement Day' gaan er meteen in als zoete koek en ondankes het nog zware programma is er voor het podium geen doorkomen meer aan. Na een Texas shuffle met 'Wastin' Time' krijgen we nog een portie rock 'n roll met 'Crazy Legs' alvorens zoon Zach hem op 'Make Blues Not War' komt te vervoegen. Een perfecte outswinger na een sterke set is zonder meer 'Fortunate Son' van CCR. (Freddie)
Met 8 staan ze op het podium, 4 blinde zangers Jimmy Carter, Ben Moore, Eric “Ricky” McKinnie, Paul Beasley - gitarist Joey Williams, een keyboard speler, bass speler en drummer. 
Onder het moto: ‘The secret to our longevity is, we love what we do. And when you love what you do, that keeps you motivated. That keeps you alive.’Blijven deze senioren verder gaan en zullen ze hun best doen om deze avond Blues Peer onder te dompelen in sfeer van spirituele en opzwepende gospel. Als een oud treintje kwamen ze het podium op geschuifeld, maar als ze eens beginnen te zingen gaat deze trein steeds sneller en sneller, voortgedreven door hun liefde voor muziek. 'Spirits In The Sky', 'Nobody's Fault But Mine', deze 4 mannen stemmen passen perfect bij elkaar met voor ieder zijn eigen moment weggelegd en zelfs af en toe een voorzichtig danspasje. 'Down By The River Side', 'Look Where He Brought Me', een wandeling door het publiek en even de mensen in de stoeltjes op het einde van de tent gaan groeten. Aan het einde van de set hing er op Peer Blues een hemelse, opzwepende sfeer en een ambiance van de bovenste plank. Wij moesten alvast niet meer overtuigd worden van de talenten van deze boys uit Alabama. (Vanessa)
Na de gospels van uit de 'Yellowhammer State' verhuisen we naar de 'West Coast' en schakelen ze hier op Peer een niveau steviger. From East to West met 
Het initiatief van deze reunie komt van Frank Roeland Verstappe die deze 'Red Devils' terug wist samen te brengen en deed uiteraard ook beroep op Pieter van der Pluijm aka Big Pete. Big Pete heeft het nooit verborgen gehouden dat hij een grote fan was van het werk en speelwijze van Lester Butler en was meteen ook te vinden voor dit project.
Tijd voor het headliner van deze avond. Tijd voor de baarden en gitaren van Billy Gibbons en Dusty Hill en het drumgeweld van Frank Beard (zonder baard). Of beter gezegd, tijd voor 
In 2016 brachten deze legendarische mannen de Live: Greatest Hits from Around the World collectie uit, een mix uit verschillende shows en tours van over de hele wereld. Gelukkig strijken ze tijden hun Europese tour ook neer op het podium van Blues Peer. Onder luid gejuich en met ‘Sharp Dressed Man’ kwamen de mannen van ZZ-top op het podium. Om dan meteen daarna één van hun grootste hits ‘Gimme All Your Lovin'’ te knallen. En zo ging het nog wel even door, ‘I Gotsta Get Paid’, ‘I'm Bad, I'm Nationwide’, ‘Pincushion’ we kunnen nog wel even doorgaan. Ook van een paar covers zijn ze niet vies, al brengen ze deze dan wel op hun eigen manier. ‘Foxy Lady’ van Jimmy Hendrickx, ’16 Tons’ van Tennessee Ernie Ford en als bis mocht Elvis zijn nummer ‘Jailhouse Rock’ nog eens weerklinken. Hun Typische moves, hun stevig gitaar werk en hun mega hits, ZZ-Top blijft top en lijken er maar geen genoeg van te krijgen. En wij, wel wij een kregen een show om van te likkenbaarden. (Vanessa)
